-اول/ در مورد ترس از سخن گفتن در جمع چند واقعیت را بدانید:

واقعیت شماره 1:

فقط شما نیستید که از حرف زدن در جمع واهمه دارید.

واقعیت شماره 2:

مقداری ترس لازم است؛ اگر دیدید ضربان قلبتان شدت گرفته و یا تنفستان سریع تر شده است، وحشت نکنید. زیرا بدن شما اغلب در برابر محرکات خارجی، هوشیار است و دارد شما را آماده می کند تا دست به کار شوید. اگر بتوان این آمادگی های فیزیولوژیک را در حد متعالی نگاه داشت، آن وقت می توانید با سرعت بیشتری بیندیشید، راحت تر صحبت کنید و نسبت به شرایط عادی با تأکید بیشتری سخن بگویید.

واقعیت شماره 3:

تعداد زیادی از سخنران های حرفه ای مرا مطمئن کرده اند که هرگز نتوانسته اند ترس از در جمع صحبت کردن را به طور کلی کنار بگذارند.

واقعیت شماره 4:

دلیل اصلی ترسیدن شما از صحبت کردن در جمع بسیار ساده است. شما به حرف زدن در جمع عادت ندارید؛ راهش فقط این است که تمرین کنید، تمرین کنید، تمرین کنید.

چنانچه نتوانستید ترستان را مهار کنید دچار گیجی و لکنت و تیک های عصبی و درد های عضلانی می شوید، نا امید نشوید. این علائم در تازه کار ها عادی است.

-دوم/به روش صحیحی خود را آماده کنید.

تنها سخنرانی ای قابل اعتماد است که از قبل متن سخنرانیش را تهیه کرده باشد. هرگز متن سخنرانی را جزء به جزء و کلمه به کلمه حفظ نکنید.

آبراهام لینکلن یکبار گفت:«از شنیدن سخنرانی های بی روح و بریده بریده بیزارم، وقتی اینگونه سخنرانی ها را می شنوم، فکر می کنم در تمام مدت مشغول جنگیدن با زنبور ها هستم.»

قبل از هر کاری نظرات خود را منظم و مرتب کنید.

رینولد براون: در باره عناوین سخنرانی های خود خوب و دقیق فکر کنید تا آنجا که برایتان کاملا آشکار و روشن و سبوط شوند، سپس این عناوین را در چند کلمه کوتاه یادداشت کنید و آنها را به طور جداگانه در تکه کاغذ های کوچکی بنویسید تا بتوانید همانگونه که آنها را در ذهن دارید تنظیمشان کنید و هر وقت که به هر کدامشان احتیاج پیدا کردید، به راحتی از آن استفاده کنید.

-با دوستانتان تمرین سخنرانی کنید.

سوم/پیشاپیش افکارتان را برای موفقیت آماده کنید.

-خود را در مطالب خود غرق کنید.

-حواستان را از تحریکات بد و منفی که پریشانتان می کند جدا سازید.

-به خود دلگرمی دهید.

چهارم/با اعتماد به نفس عمل کنید.

معروف ترین روانشناس آمریکایی پروفسور ویلیام جیمز می نویسد: اینگونه به نظر می آید که احساس به دنبال عمل بوجود می آید اما اینطور نیست و در حقیقت عمل و احساس در یک زمان و با هم اتفاق می افتند.

چنانچه به عملمان نظم ببخشیم و آن را کنترل نماییم، میل و اراده ما هم که تحت کنترل مسقیم ما نیستند، را خود به خود تنظیم کرده ایم. بدین ترتیب اگر می خواهیم احساس شور و نشاط کنیم باید راست بایستیم و لبخند بزنیم و به گونه ای صحبت کنیم، که گویی هیچ غمی نداریم و شاد و خوشحالیم.

-صاف بایستید، مسقیم چشم در چشم شنوندگان بیندازید و مطمئن صحبت کنید طوری که انگار همه آنها به شما بدهکارند. حتما این کار را انجام دهید. تصور کنید آنها همگی به این خاطر در آنجا دور هم جمع شده اند، که از شکا وام بزرگی در یافت کنند. این کار تأثیر روحی روانی بسیار اعجاب انگیزی برایتان خواهد داشت.

منبع: آیین سخنرانی، نویسنده: دیل کارنگی  مترجم: هانیه حق نبی مطلق / 1387، ناشر: سلسله مهر

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: